#Deja vu of a new school year

Terug naar school. Ze keek vluchtig om zich heen en besloot dat dit de dag was. De dag van een ramp, of de dag van een wonder. Ze voelde even of haar haar nog goed zat en besloot dat ze erg dubbelzinnig bezig was. Wat nou dag van ramp of wonder, daar schoot ze toch helemaal niks mee op? Net als de gemiddelde scholier zat ze vol zenuwen voor het nieuwe jaar. Net als elk jaar was ze voor de zomervakantie nog even extra bang gemaakt door de docenten want, ja; als je niet goed je best doet en niks uitvoert blijf je zitten. Ook al weer zo'n logica. Terwijl ze een vrolijk masker opzette en haar schouders en rug rechtte liep ze verder. Waarom ook niet? Een nieuw jaar, nieuwe kansen en nieuwe mensen. Vol energie, haar angst aan de kant zettend wandelde ze een nieuw schooljaar in. Een jaar met een lach, een jaar van geluk.

Hoe gaat het jullie af dit nieuwe jaar?

#I didn't fail the test, I just found 100 ways to do it wrong.

Toetsen... Weten jullie? Ik ben er eindelijk achter waarom ik ze vervelend vind. Natuurlijk kan iedereen wel wat verzinnen, maar denk nou eens logisch na. Is er niet een heel gemeen onderwerpje of spokende gedachte die ervoor zorgt dat je het ECHT niet leuk vind? Ik ben er achter, tenminste, het geldt voor mij. Ik vind toetsen vreselijk vervelend omdat...

1. Je moet de dag ervoor leren, terwijl je geen zin hebt
2. Je zit te stressen voordat je de toets hebt, en wilt de stof eigenlijk niet overkijken omdat je bang bent dat je het toch nog niet goed genoeg kent.
3. conclusie, het probleem zit 'm in het leren. Je leert de dag van tevoren. De volgende dag moet je er maar op vertrouwen dat je goed hebt geleerd. Terwijl je de dag dat je moet leren alles behalve leert. En daar kom je dan achter. Daarom gruwel ik van toetsen.

En jij?

#a baby is born. that makes someone full of hapiness.

ik kijk omhoog. probeer hard te fietsen, maar de wind houd me tegen. de hagel word uit de lucht gestrooid alsof het muisjes zijn. alleen witte, de blauwe zijn weg. alsof de wolken die liever zelf hielden. ik probeer nog een keer mijn tempo omhoog te krijgen. harder, steeds maar harder.

ik denk terug aan het moment dat ik gebeld werd. het is fijn. en goed. ik kijk dankbaar naar boven. dank u God. dank u wel. ze zijn gezond, maken het goed. de witte muisjes zijn even stil. ik geniet van het uitzicht, ook al zie ik het elke dag. vandaag is alles anders. alles mooi. witte muisjes, blauwe regen, ik neem nog een ademteug. bijna bovenaan de heuvel ben ik nu. dankbaar, gelukkig ben ik. de tranen van een uur geleden staan nog in mijn geheugen geprint. dank u wel. dank u wel...
ik zie de grijze regenwolken, boven mij is het wit. de wolken vervagen naar onderen toe. het regent daar, heel hard. het zijn tranen van geluk die door mijn hart stromen. alleen geluk. puur geluk. ik zet nog even door en kom thuis. een levend broertje, een gezonde moeder. dit zijn momenten om nooit te vergeten...

#A healthy outside starts from the inside.

beugels. het vreselijkste stukje kunstmatig werk dat je in je mond hebben kan. lastig, irritant en vooral... pijnlijk. laten we beginnen bij de befaamde blokbeugel. niet heel bekend als je het vergelijkt met een slotjesbeugel. het was mijn start. 1e, 2e klas ongeveer. beugel in beugel uit. ik was vastbesloten het stukje walgelijke plastic goed te dragen zodat ik er snel af zou zijn. en dat is gelukt. elke keer dat je at moest het ding uitgespuugd worden in een bakje waarbij de mensen die naast je zaten schijnbaar ongemerkt de andere kant uitkeken. het was en is en blijft smerig... toen ik eindelijk van het ding af was was het feest, maar niet voor lang. de slotjesbeugel kwam om de hoek kijken, met elastiekjes die zorgden dat je voor 5 dagen niks hards meer eten kon. steeds een draadje dikker, steeds je tanden ietsje rechter. laten we het ook maar niet hebben over de afspraken die door mij tot nu toe iets van 4x al zijn vergeten... tja, en nu zijn we aan het afronden, hoelang nog? geen flauw idee. alleen dat we aan het afronden zijn weet ik, en dat is al een hele troost. ooit vierkante elastiekjes in je mond gehad? tot 4 punten verbonden en in vorm gehouden. nog even volhouden meid, ik weet wat het is om een beugel te hebben. maar wat ik me nu serieus afvraag is of het wel echt nodig is. je hebt het ding, als je mij bent, een jaar. meeste mensen een jaar of 3-6. in die tijd zijn een heleboel foto's verpest door zilveren glimmertjes die licht terugkaatsten en een rare vervormde mond. leer er maar eens mee leven. en het zorgt daarnaast ook voor de nodige pijn. heel fijn. nou zou je denken, je leeft lang genoeg, maar het verpest toch nog even wat, maar dan héb je ook wat. precies. het is hoe je het bekijkt. maar leuk zal het nooit zijn.

groetjes Jimmy

#“Build bridges instead of walls and you will have a friend.”

twee broers die in aangrenzende boerderijen woonden, geraakten in onmin. het was het eerste serieuze conflict in 40 jaar; ze hadden altijd zonder problemen zij aan zij geboerd, hadden elkaars machines gebruikt en waren elkaar waar nodig altijd bijgesprongen. toen kwam er een einde aan de jarenlange samenwerking. het begon met een klein misverstand en groeide uit tot een groot geschil, totdat uiteindelijk de bom barstte en er over en weer bittere woorden vielen, waarna ze wekenlang niet met elkaar spraken.
op een ochtend werd er bij John op de deur geklopt. toen hij opendeed stond er een man met een gereedschapskist. 'ik zoek werk voor een paar dagen', zei hij. 'misschien heeft u een paar kleine klusjes. kan ik u van dienst zijn?'. 'ja', zei de oudere broer. 'ik heb inderdaad een klusje voor u. ziet u daar aan de andere kant van dat beekje die boerderij? dat is mijn buurman, en trouwens ook mijn jongere broer. vorige week lag er een weiland tussen ons, maar hij is met zijn buildozer naar de rivieroever gegaan en nu loopt er een beek tussen ons. misschien wilde hij me dwarszitten, maar dan kent hij mij nog niet. ziet u die stapel planken die daar liggen te drogen bij de schuur? ik wil graag dat u een hek bouwt van 2,5 meter hoog, zodat ik zijn boerderij niet meer hoef te zien. dan zal hij wel een toontje lager zingen.'
de timmerman zei: 'ik denk dat ik de situatie door heb. als u me even de spijkers en de grondboor wijst, dan kan ik de klus naar uw tevredenheid klaren.'
de oudere broer moest naar de stad om inkopen te doen, dus hielp hij de timmerman met de materialen en ging toen weg. de timmerman was de hele dag druk aan het meten, zagen en timmeren. toen de boer tegen zonsondergang thuiskwam, was de timmerman net klaar. de boer keek zijn ogen uit en zijn mond viel open. er was helemaal geen hek. het was een brug van de ene kant van de beek naar de andere! het was een knap stukje vakwerk, compleet met leuningen; en de buurman, zijn jongere broer, kwam er met uitgestoken hand overheen gelopen. 'jij bent me er ook eentje, dat je deze brug bouwt na alles wat ik heb gezegd en gedaan!'
de twee broers liepen naar elkaar toe en in het midden van de brug pakten ze elkaars hand. toen ze zich omdraaiden, zagen ze hoe de timmerman zijn gereedschapskist over zijn schouder hees. 'nee, wacht! blijf een paar dagen. ik heb nog een heleboel andere klussen voor je', zei de oudere broer. 'ik zou graag blijven', zei de timmerman, 'maar ik moet nog zoveel bruggen bouwen'.

schrijver: onbekend.
bron: peper en zout kalender.

#Winter is an etching, spring a watercolor, summer an oil painting and autumn a mosaic of them all

ze stond voor het raam, verlangend, kijkend naar de boom. de boom die haar enige houvast was. het enige dat haar kon aantonen dat de wereld buiten het huis echt was. dat het leven daarbuiten doorging, ook al zat zij daarbinnen vast. de boom schudde, de bladeren waaide er af, als zandkorrels in de woestijn landden ze op de grond en zweefden voor haar langs. zij wilde ook vrij zijn, net als de bladeren en de zandkorrels wilde ze kunnen doen wat anderen konden. maar ze zat vast. in angst wachtte ze af. zouden ze de oorlog overleven? hoe vaak zou de herfst nog voorbij komen, haar laten zien wat ze nu zag? misschien was dit wel de laatste keer, misschien zouden ze verraden worden. dan was haar enige houvast weg, dan zou ze waarschijnlijk nooit meer vrij zijn. Anne klemde haar dagboek stevig tegen zich aan. streelde het stofje en liet haar tranen lopen.

#Family means no one gets left behind or forgotten.

zie je het voor je?
een meisje
een jongen
liggend naast de moeder
spelend op het kleed

zie je het voor je?
iemand die je afleid
van het normale
van het saaie
waardoor je alles even vergeet

zie je het voor je?
je bent ouder nu
dit blijft je altijd bij
deze aantal jaren
het gezin is nu compleet