twee broers die in aangrenzende boerderijen woonden, geraakten in onmin. het was het eerste serieuze conflict in 40 jaar; ze hadden altijd zonder problemen zij aan zij geboerd, hadden elkaars machines gebruikt en waren elkaar waar nodig altijd bijgesprongen. toen kwam er een einde aan de jarenlange samenwerking. het begon met een klein misverstand en groeide uit tot een groot geschil, totdat uiteindelijk de bom barstte en er over en weer bittere woorden vielen, waarna ze wekenlang niet met elkaar spraken.
op een ochtend werd er bij John op de deur geklopt. toen hij opendeed stond er een man met een gereedschapskist. 'ik zoek werk voor een paar dagen', zei hij. 'misschien heeft u een paar kleine klusjes. kan ik u van dienst zijn?'. 'ja', zei de oudere broer. 'ik heb inderdaad een klusje voor u. ziet u daar aan de andere kant van dat beekje die boerderij? dat is mijn buurman, en trouwens ook mijn jongere broer. vorige week lag er een weiland tussen ons, maar hij is met zijn buildozer naar de rivieroever gegaan en nu loopt er een beek tussen ons. misschien wilde hij me dwarszitten, maar dan kent hij mij nog niet. ziet u die stapel planken die daar liggen te drogen bij de schuur? ik wil graag dat u een hek bouwt van 2,5 meter hoog, zodat ik zijn boerderij niet meer hoef te zien. dan zal hij wel een toontje lager zingen.'
de timmerman zei: 'ik denk dat ik de situatie door heb. als u me even de spijkers en de grondboor wijst, dan kan ik de klus naar uw tevredenheid klaren.'
de oudere broer moest naar de stad om inkopen te doen, dus hielp hij de timmerman met de materialen en ging toen weg. de timmerman was de hele dag druk aan het meten, zagen en timmeren. toen de boer tegen zonsondergang thuiskwam, was de timmerman net klaar. de boer keek zijn ogen uit en zijn mond viel open. er was helemaal geen hek. het was een brug van de ene kant van de beek naar de andere! het was een knap stukje vakwerk, compleet met leuningen; en de buurman, zijn jongere broer, kwam er met uitgestoken hand overheen gelopen. 'jij bent me er ook eentje, dat je deze brug bouwt na alles wat ik heb gezegd en gedaan!'
de twee broers liepen naar elkaar toe en in het midden van de brug pakten ze elkaars hand. toen ze zich omdraaiden, zagen ze hoe de timmerman zijn gereedschapskist over zijn schouder hees. 'nee, wacht! blijf een paar dagen. ik heb nog een heleboel andere klussen voor je', zei de oudere broer. 'ik zou graag blijven', zei de timmerman, 'maar ik moet nog zoveel bruggen bouwen'.
schrijver: onbekend.
bron: peper en zout kalender.
twee broers die in aangrenzende boerderijen woonden, geraakten in onmin. het was het eerste serieuze conflict in 40 jaar; ze hadden altijd zonder problemen zij aan zij geboerd, hadden elkaars machines gebruikt en waren elkaar waar nodig altijd bijgesprongen. toen kwam er een einde aan de jarenlange samenwerking. het begon met een klein misverstand en groeide uit tot een groot geschil, totdat uiteindelijk de bom barstte en er over en weer bittere woorden vielen, waarna ze wekenlang niet met elkaar spraken.
ze stond voor het raam, verlangend, kijkend naar de boom. de boom die haar enige houvast was. het enige dat haar kon aantonen dat de wereld buiten het huis echt was. dat het leven daarbuiten doorging, ook al zat zij daarbinnen vast. de boom schudde, de bladeren waaide er af, als zandkorrels in de woestijn landden ze op de grond en zweefden voor haar langs. zij wilde ook vrij zijn, net als de bladeren en de zandkorrels wilde ze kunnen doen wat anderen konden. maar ze zat vast. in angst wachtte ze af. zouden ze de oorlog overleven? hoe vaak zou de herfst nog voorbij komen, haar laten zien wat ze nu zag? misschien was dit wel de laatste keer, misschien zouden ze verraden worden. dan was haar enige houvast weg, dan zou ze waarschijnlijk nooit meer vrij zijn. Anne klemde haar dagboek stevig tegen zich aan. streelde het stofje en liet haar tranen lopen.
ten eerste: ik maakte deze blog als 'variatie' op mijn andere, meer creatieve blog. op die blog schrijf ik nooit. omdat ik volgers heb van over de hele wereld en die volgers geen nederlands kunnen. (over het algemeen)