#A healthy outside starts from the inside.

beugels. het vreselijkste stukje kunstmatig werk dat je in je mond hebben kan. lastig, irritant en vooral... pijnlijk. laten we beginnen bij de befaamde blokbeugel. niet heel bekend als je het vergelijkt met een slotjesbeugel. het was mijn start. 1e, 2e klas ongeveer. beugel in beugel uit. ik was vastbesloten het stukje walgelijke plastic goed te dragen zodat ik er snel af zou zijn. en dat is gelukt. elke keer dat je at moest het ding uitgespuugd worden in een bakje waarbij de mensen die naast je zaten schijnbaar ongemerkt de andere kant uitkeken. het was en is en blijft smerig... toen ik eindelijk van het ding af was was het feest, maar niet voor lang. de slotjesbeugel kwam om de hoek kijken, met elastiekjes die zorgden dat je voor 5 dagen niks hards meer eten kon. steeds een draadje dikker, steeds je tanden ietsje rechter. laten we het ook maar niet hebben over de afspraken die door mij tot nu toe iets van 4x al zijn vergeten... tja, en nu zijn we aan het afronden, hoelang nog? geen flauw idee. alleen dat we aan het afronden zijn weet ik, en dat is al een hele troost. ooit vierkante elastiekjes in je mond gehad? tot 4 punten verbonden en in vorm gehouden. nog even volhouden meid, ik weet wat het is om een beugel te hebben. maar wat ik me nu serieus afvraag is of het wel echt nodig is. je hebt het ding, als je mij bent, een jaar. meeste mensen een jaar of 3-6. in die tijd zijn een heleboel foto's verpest door zilveren glimmertjes die licht terugkaatsten en een rare vervormde mond. leer er maar eens mee leven. en het zorgt daarnaast ook voor de nodige pijn. heel fijn. nou zou je denken, je leeft lang genoeg, maar het verpest toch nog even wat, maar dan héb je ook wat. precies. het is hoe je het bekijkt. maar leuk zal het nooit zijn.

groetjes Jimmy

#“Build bridges instead of walls and you will have a friend.”

twee broers die in aangrenzende boerderijen woonden, geraakten in onmin. het was het eerste serieuze conflict in 40 jaar; ze hadden altijd zonder problemen zij aan zij geboerd, hadden elkaars machines gebruikt en waren elkaar waar nodig altijd bijgesprongen. toen kwam er een einde aan de jarenlange samenwerking. het begon met een klein misverstand en groeide uit tot een groot geschil, totdat uiteindelijk de bom barstte en er over en weer bittere woorden vielen, waarna ze wekenlang niet met elkaar spraken.
op een ochtend werd er bij John op de deur geklopt. toen hij opendeed stond er een man met een gereedschapskist. 'ik zoek werk voor een paar dagen', zei hij. 'misschien heeft u een paar kleine klusjes. kan ik u van dienst zijn?'. 'ja', zei de oudere broer. 'ik heb inderdaad een klusje voor u. ziet u daar aan de andere kant van dat beekje die boerderij? dat is mijn buurman, en trouwens ook mijn jongere broer. vorige week lag er een weiland tussen ons, maar hij is met zijn buildozer naar de rivieroever gegaan en nu loopt er een beek tussen ons. misschien wilde hij me dwarszitten, maar dan kent hij mij nog niet. ziet u die stapel planken die daar liggen te drogen bij de schuur? ik wil graag dat u een hek bouwt van 2,5 meter hoog, zodat ik zijn boerderij niet meer hoef te zien. dan zal hij wel een toontje lager zingen.'
de timmerman zei: 'ik denk dat ik de situatie door heb. als u me even de spijkers en de grondboor wijst, dan kan ik de klus naar uw tevredenheid klaren.'
de oudere broer moest naar de stad om inkopen te doen, dus hielp hij de timmerman met de materialen en ging toen weg. de timmerman was de hele dag druk aan het meten, zagen en timmeren. toen de boer tegen zonsondergang thuiskwam, was de timmerman net klaar. de boer keek zijn ogen uit en zijn mond viel open. er was helemaal geen hek. het was een brug van de ene kant van de beek naar de andere! het was een knap stukje vakwerk, compleet met leuningen; en de buurman, zijn jongere broer, kwam er met uitgestoken hand overheen gelopen. 'jij bent me er ook eentje, dat je deze brug bouwt na alles wat ik heb gezegd en gedaan!'
de twee broers liepen naar elkaar toe en in het midden van de brug pakten ze elkaars hand. toen ze zich omdraaiden, zagen ze hoe de timmerman zijn gereedschapskist over zijn schouder hees. 'nee, wacht! blijf een paar dagen. ik heb nog een heleboel andere klussen voor je', zei de oudere broer. 'ik zou graag blijven', zei de timmerman, 'maar ik moet nog zoveel bruggen bouwen'.

schrijver: onbekend.
bron: peper en zout kalender.